Mam w życiu szczęście.
Jestem trenerem piłki nożnej, a to co robię jest moją największą pasją.

Piłka towarzyszy mi nieodłącznie każdego dnia, przez wszystkie moje lata.
To dzięki niej byłem w ciekawych miejscach i poznałem wielu wartościowych ludzi.
Od początku wiedziałem co chcę robić, łatwo wybrałem kierunek studiów na Akademii Wychowania Fizycznego w Gdańsku, ukończyłem specjalizację trenerską, to był początek mojej zawodowej drogi.

Bycie trenerem zobowiązuje do życia na najwyższych obrotach, wszystko w nim zależy od 90 minut. Czasami bardzo ich brakuje, kiedy indziej ciągną się w nieskończoność.
Wynik rozegranego meczu decyduje o nastroju na kolejne dni, zwycięstwo to euforia i radość, porażka to smutek, ale i chęć rewanżu, która trwa do kolejnego gwizdka sędziego.

Zaskakujące, że mimo upływających sezonów w mojej trenerskiej pamięci pozostają prawie wszystkie mecze, zarówno kiedy rozpoczynałem swoją pracę w ŁKS Łódź, jak i na zaśnieżonych boiskach Islandii, kiedy Lech Poznań rywalizował w Pucharze Intertoto z RC Lens, Zagłębie Lubin zdobywało Mistrzostwo Polski, a Reprezentacja Polski walczyła o awans do Mistrzostw Świata RPA 2010, na koniec zostawiając serię siedmiu zwycięstw GKS Bełchatów bez straconej bramki. Piękne czasy, które pokazują, że dla takich chwil warto żyć... Nie ma trenera, który tylko wygrywa. Każdy z nas, wcześniej czy później gra mecze, w których musi uznać wyższość przeciwnika. Sir Bobby Robson, kiedy został zwolniony z pracy w Fulham wypowiedział mądrą sentencję:

Zapraszam do odwiedzenia mojej strony, a w razie zainteresowania do łatwego nawiązania kontaktu.

Rafał Ulatowski